Πιο καλύτερα από όλα μου αρέσει η ασπίδα μου. Εντάξει είναι πάρα πολύ όμορφη . Και το πλέξι -γκλας το καινούριο, πολύ πιο ωραίο από του Μιχάλη, που επειδή είχε ασπίδα πιο πολύ καιρό από μένα με φώναζε χαζό και όλο με βαρούσε στην πλάτη...
Αφιερωμένο στην Μαρία Μ. Αύγουστος. Δεκαπενταύγουστος για την ακρίβεια. Είχε σχεδόν αρχίσει να καλοφαίνεται πως οι μέρες γινόταν ολοένα και πιο μικρές. Δουλεύοντας, πιο πολύ από τις παρομοιώσεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν πόσο, είχα χάσει τις μέρες, για ημερομηνίες ούτε λόγος. Είχα πάλι ξεχάσει τα γενέθλια της Ρούλας...
Η σκηνή διαδραματίζεται στην είσοδο ενός διαμερίσματος σε πολυκατοικία, στη εξώπορτα.Έξω από την πόρτα: Η μάναΜέσα από την πόρτα ο γιος.Το κουδούνι χτυπά. Η πόρτα ανοίγει και η τεράστια ταραχή διαδέχεται την τεράστια έκπληξη. (Η μάνα έχει να βγει 19 χρόνια από το διαμέρισμά της).-...
Θα μας δεις στη μικρή βοτσαλωτή παραλία. Τα μεσημέρια ντάλα ήλιο. Μετά τη δουλειά. Όχι για ηλιοθεραπεία και «μπάνια». Για ύπνο και κολύμπι. Φτάνουμε βρώμικες, νυσταγμένες και συνήθως πονάει η πλάτη, τα χέρια ή τα πόδια μας. Είμαστε εδώ γιατί δεν αντέχουμε τα δωμάτιά μας....
Έχεις καταφέρει με τεράστια επιτυχία, για 800ή φορά, να ξεμείνεις, με ένα χάρτινο. Έχει μια γοητεία αυτή η φάση στην αρχή της. Είναι σαν αυτό που λένε : «βρίσκω τον εαυτό μου». Είναι βραδάκι. Στο σπίτι, βόλεψες για 800ή εκατομμυριοστή φορά,...
Ο Πύργος του Άιφελ, ζωγραφισμένος από τον Άγγελο Βελδεμίρη, την σχολικής ώρα του μαθήματος της "Γλώσσας"Ανηφορίζω το δρόμο που οδηγεί στο μνημείο των Δικών μου. Μόλις γύρισα πλάτη στη θάλασσα της πόλης. Σήμερα στην κλασσική της απόχρωση, το απόλυτο γκρι. Δεν υπάρχει στο μυαλό μου...
φώτο: Merkushev Vasiliy, Shutterstock Τελευταία μέρα του Φλεβάρη. Στην κορυφή του ψηλότερου λόφου στέκεται. Ο ουρανός πίσω της γαλάζιος σαν αραιωμένο οινόπνευμα. Τα σύννεφα, άσπρες κλωστές. Λεπτή, μα ακλόνητη στο φύσημα του...
15 οκτώβρη 2012 ήταν η μέρα που σε μια χώρα που τη λέγαν ζαλλάδα, δόθηκε η άδεια, τι άδεια δηλαδή, ψηφίστηκε ολόκληρος νόμος, να πωλούνται ληγμένα τρόφιμα στα ζούπερ μάρκετ και στα λοιπά μαγαζιά. ααααα τίμια πράγματα. όχι δηλαδή να τρώμε τα...
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να 'μουν κοχύλι. Η πρώτη μου ανάμνηση; Μάλλον όταν μ’ έβγαλαν από τη μαύρη μαυρίλα του καλουπιού μου. Ένιωσα υπέροχα. Ελευθερία, άπλα, δροσιά. Σαν ένα κοχύλι στην άμμο, κάτω από μια μεγάλη πέτρα, που ένα παιδί ελευθερώνει, βάζοντας...
Παγωτόδεντρο«Θα φας τώρα σοκολάτα, ή το απόγευμα παγωτό πύραυλο;» ρώτησα την δική μου «Κ» όταν ήταν τριών. «Πύραυλοοοοο» είχε απαντήσει χωρίς σκέψη και χοροπήδησε χαρούμενη 800 φορές με τα χέρια ψηλά σε στυλ ολυμπιονίκη και βάλε. Δεν πέρασε λίγη ώρα και σκάει μύτη η γιαγιά...