Λάδι σε μουσαμά που σκίζεταιΗ κυρία Ειρήνη ήρθε από τη Σκύδρα στην Θεσσαλονίκη με δύο στήθη πριν δέκα μέρες. Πριν από το ταξίδι αυτό είχε γεννηθεί, είχε μεγαλώσει σαν τα περισσότερα κοριτσάκια στο χωριό, είχε παντρευτεί και είχε κάνει και τρία παιδιά, δυο κόρες...
τα πόδια μου δεν ακουμπούν στη γη. Έχω ψηλώσει μέχρι εκείνο το μοβ σύννεφο που κοιτούσαμε μαζί χτες. Το πιο ψηλό. Θέλω να χορέψω, χοροπηδάω βγάζοντας αόρατες τσιρίδες. Ένα όνειρό μου, είναι στα χέρια μου, ζεστό σαν ευτυχία, απαλό σαν φύλλο μολόχας τον Απρίλη και...
Λευκά μούραΤα απογεύματα της κάθε Δευτέρας, τα περνάω σε μια αυλή. Η βαριά σιδερένια πράσινη πόρτα της, είναι πάντα λίγο μόνο ανοιχτή. Τόσο λίγο ανοιχτή, ώστε να μην τολμάς να την σπρώξεις, αν δεν έχεις ξαναμπεί στην αυλή και επίσης τόσο λίγο ανοιχτή που αν...
Ζωγραφιά που έγινε στην παραλία "Λάμπες", τον Αύγουστο του 2013. Τυχαίο γεγονός, αλλά ανατριχιαστική η "συνάντηση" τοπωνυμίου και ουσίας.«αφού δουλεύει το ασανσέρ, γιατί δεν έχουμε φως; 2009» Δυνατός Βαρδάρης. Πάντα με βρίσκει. Όπου κι αν κρυφτώ. Σήμερα κρύφτηκα στην μπανιέρα, κάτω από το καυτό νερό της...
Χτες βρέθηκα έξω από την Αγγελάκη για πολλοστή φορά, τούτες τις μέρες και ήταν τόσο μεγάλη η λύπη για την αστυνομοκρατούμενη Δ.Τ., την σουρρεαλιστική ανεμελιά των παιδιών στις καφετέριες, τα υπέροχα βλέμματα των αγαπημένων του ραδιοφώνου που διαλυμένοι από την κούραση συνεχίζουν και συνεχίζουν...
Υπήρχε κάποτε μια πόλη που είχε μέσα της ένα θεςς (με ένα αόρατο ερωτηματικό), ένα αλό σαν απάντηση στο τηλέφωνο πρωταγωνιστή σε γαλλική ταινία και μια νίκη. Τι να ήθελε; Γιατί αγαπούσε το σινεμά; Τι είχε νικήσει και πότε; Δεν θυμόταν πια. Είχε όμως το...