Ζωγραφιές για το παραμύθι «Γιόχαν» της Κατερίνας Ευθυμίου. Μια σύγχρονη ματιά του κλασικού παραμυθιού «Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά».
«Είμ’ ο Γιόχαν κι είμαι οκτώ, μια ιστορία θε να πω! Ζω σε πόλη μακρινή και είμαστε πολύ φτωχοί. Ο μπαμπάς μου ανθρακωρύχος κι η μαμά μου μες στο ψύχος ξένα σπίτια καθαρίζει και σκυμμένη σφουγγαρίζει. Δε μας φτάνει το φαΐ κι έχω γίνει σαν πετσί! Κάνω ότι δεν με νοιάζει, αλλά τρέμω από τ’ αγιάζι. Προσπαθώ να ‘μαι σωστός, τίμιος και καθαρός, πάντα λέω την αλήθεια, μου ‘χει γίνει πια συνήθεια. Οι γονείς μου όλο βογγούνε και βαριά αγκομαχούνε, κάθε μέρα που περνά βρίζουνε τον βασιλιά που όλο νέα ρούχα ράβει και δουλεύουνε σα σκλάβοι να πληρώσουνε τους φόρους κι όλους τους λιμοκοντόρους. Σήμερα θα παρελάσει, θα βροντήξει όλη η πλάση απ’ τα λούσα τα πολλά μες στη νέα φορεσιά. Του τη ράψανε δυο ξένοι σ’ έναν αργαλειό που υφαίνει το μετάξι το χρυσό που ‘ναι, λέει, ειδικό. Μόνο οι έξυπνοι το βλέπουν κι όσοι θέλουν να επιβλέπουν. Κι όλοι οι άλλοι, οι χαζοί, δεν τη βλέπουν τη χλιδή. Έτσι έχει κυκλοφορήσει, έχει ο τόπος μας βουίξει κι όλοι βγήκαμε στη γύρα, για να δούμε την πορφύρα. Για να δούμε αν είμαι ξύπνιος ή αν με ‘χει πάρει ο ύπνος. Όπου να’ ναι θα φανεί, η μεγάλη του πομπή. Κι όλοι θα χειροκροτήσουν, γιατί, αν τον γιουχαΐσουν, θα τους πιάσουνε στο ξύλο και θα κλαίνε σαν τον σκύλο. Να τος βγήκε στη γωνία μ’ όλη του τη συμμορία. Δεν τον βλέπω όμως καλά, μου χρειάζονται γυαλιά; Τώρα κάπως πλησιάζει και το πλήθος αλαλάζει: “Μα τι ρούχα είναι αυτά, μπράβο του τού βασιλιά!”. Και σηκώνομαι στις μύτες. Μα τους άγιους προφήτες! Τι μετάξι και χρυσό; Εγώ βλέπω έναν ποπό! Μα είν’ όλοι τους τυφλοί ή στουρνάρια και στραβοί; Ο βασιλιάς είναι γυμνός, όπως τον έπλασε ο Θεός! Δεν αντέχω, πα να σκάσω, την αλήθεια θα φωνάξω “Είν’ ο βασιλιάς γυμνός, φαίνεται και ο πoπός!”. Κι έχω σκάσει πια στα γέλια, με σηκώνουνε στα χέρια. Κι όλοι αρχίζουν να γελούν και μαζί να τραγουδούν: “Είν’ ο βασιλιάς γυμνός, φαίνεται και ο ποπός!”. “Είν’ ο βασιλιάς γυμνός, φαίνεται και ο ποπός!”»
