Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να 'μουν κοχύλι. Η πρώτη μου ανάμνηση; Μάλλον όταν μ’ έβγαλαν από τη μαύρη μαυρίλα του καλουπιού μου. Ένιωσα υπέροχα. Ελευθερία, άπλα, δροσιά. Σαν ένα κοχύλι στην άμμο, κάτω από μια μεγάλη πέτρα, που ένα παιδί ελευθερώνει, βάζοντας...
Παγωτόδεντρο«Θα φας τώρα σοκολάτα, ή το απόγευμα παγωτό πύραυλο;» ρώτησα την δική μου «Κ» όταν ήταν τριών. «Πύραυλοοοοο» είχε απαντήσει χωρίς σκέψη και χοροπήδησε χαρούμενη 800 φορές με τα χέρια ψηλά σε στυλ ολυμπιονίκη και βάλε. Δεν πέρασε λίγη ώρα και σκάει μύτη η γιαγιά...
"Μουσική"Ένα μικρό όλο γκρινιάζει,Ακούει την μουσική και ξάφνου ησυχάζει.Ένα κορίτσι τον καμβάκουράστηκε να ζωγραφίζει,ακούει την μουσική και συνεχίζει.Ένα αγόρι στις οθόνες βολοδέρνει,ακούει την μουσική, κοιτάει τον ουρανό,πιάνει ένα σύννεφο και φεύγει.Μια γυναίκα με τον πράσινο κουβά της σφουγγαρίζει,και σκέφτεται : "είναι λίγο το νερό του κι όμως με πνίγει".Μετά...
Λάδι σε μουσαμά που σκίζεταιΗ κυρία Ειρήνη ήρθε από τη Σκύδρα στην Θεσσαλονίκη με δύο στήθη πριν δέκα μέρες. Πριν από το ταξίδι αυτό είχε γεννηθεί, είχε μεγαλώσει σαν τα περισσότερα κοριτσάκια στο χωριό, είχε παντρευτεί και είχε κάνει και τρία παιδιά, δυο κόρες...
τα πόδια μου δεν ακουμπούν στη γη. Έχω ψηλώσει μέχρι εκείνο το μοβ σύννεφο που κοιτούσαμε μαζί χτες. Το πιο ψηλό. Θέλω να χορέψω, χοροπηδάω βγάζοντας αόρατες τσιρίδες. Ένα όνειρό μου, είναι στα χέρια μου, ζεστό σαν ευτυχία, απαλό σαν φύλλο μολόχας τον Απρίλη και...
Λευκά μούραΤα απογεύματα της κάθε Δευτέρας, τα περνάω σε μια αυλή. Η βαριά σιδερένια πράσινη πόρτα της, είναι πάντα λίγο μόνο ανοιχτή. Τόσο λίγο ανοιχτή, ώστε να μην τολμάς να την σπρώξεις, αν δεν έχεις ξαναμπεί στην αυλή και επίσης τόσο λίγο ανοιχτή που αν...
"23 Νοέμβρη"Φυσάει έναν βρώμικο καφέ και κίτρινο αέρα.Πάνω στην άσφαλτοκατρακυλάνε ανηφορίζονταςχρυσαφένια και πορτοκαλί φύλλα.Σαν κέρματα ζητιάνου αστούπου λίγο δάσος ζητιάνεψε.Πόσο χαίρομαι που σκόρπισετο λιγοστό του μερτικό σε εκδρομέςπόσο χαίρομαι που ανήμποροςκοιτάζει τα χρυσά και πορτοκαλί φύλλανα ανηφορίζουν την άσφαλτο.Κατρακυλώντας.Γίνομαι οδοκαθαριστής φύλλωνστο λεπτό.Κλέφτης σκορπισμένου μεροκάματουαστού ζητιάνου.Μαζεύω...
Αυτό το παραμύθι, μια ακόμη ιστορία αγάπης ή μάλλον η ίδια πάντα ιστορία αγάπης, είναι ένα παραμύθι που δεν γίνεται να αναφερθεί, αν δεν πω ευχαριστώ στη Γεωργία Μανάφη, χάρη στην οποία γράφτηκε. Ένα ακόμη παραμύθι που έγραψα και ζωγράφισα στην Πύλο. Ανάμεσα στη δουλειά...
Ένα παραμύθι που έγραψα και αγαπάω πάρα πάρα πολύ και πιο πολύ από το πολύ. Το παραμύθι γράφτηκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2012, μετά από (για άλλη μια φορά) παρότρυνση της Γεωργίας Μανάφη να γράψω ένα παραμύθι για το ψηφιακό περιοδικό Bookstand, όπου και δημοσιεύτηκε...
Το καλοκαίρι στην Πύλο, σε ένα από τα άπειρα πήγαινε- έλα, δωμάτιο- δουλειά, δωμάτιο- πλατεία, λατρεμένα πήγαινε- έλα, πάντα πάντα τους βλέπω μπροστά μου. Τον ταβερνιάρη και τον σκύλο. Όταν γύρίζω στην πόλη μετά από "τα καλοκαίρια μου", το μυαλό μου είναι καθαρό και έτοιμο...