08 Μάι Ένα ποίημα.
“23 Νοέμβρη”
Φυσάει έναν βρώμικο
καφέ και κίτρινο
αέρα.
Πάνω στην άσφαλτο
κατρακυλάνε ανηφορίζοντας
χρυσαφένια και πορτοκαλί φύλλα.
Σαν κέρματα ζητιάνου αστού
που λίγο δάσος ζητιάνεψε.
Πόσο χαίρομαι που σκόρπισε
το λιγοστό του μερτικό σε εκδρομές
πόσο χαίρομαι που ανήμπορος
κοιτάζει τα χρυσά και πορτοκαλί φύλλα
να ανηφορίζουν την άσφαλτο.
Κατρακυλώντας.
Γίνομαι οδοκαθαριστής φύλλων
στο λεπτό.
Κλέφτης σκορπισμένου μεροκάματου
αστού ζητιάνου.
Μαζεύω και μαζεύω
χρυσά και κίτρινα φύλλα
και τα χώνω στις τσέπες
από το μπλου-τζίν μου
από το μπουφάν μου
και παραγεμίζω τις χούφτες μου.
Για την αγάπη.