Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, ξεπέρασε ακόμη και την… εκκλησία. Σήμερα το μεσημέρι κατέφθασε και στο δικό μας σπίτι, το απίστευτο αυτό “χαρτάκι”. Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα, τα φωτισμένα μυαλά που εμπνεύστηκαν αυτόν τον τον τόσο λεπτό και διακριτικό χειρισμό, ώστε να βοηθήσουν τις “ευπαθείς ομάδες πληθυσμού”.

Αναρωτήθηκαν άραγε, οι άνθρωποι αυτοί, πως μπορεί να νιώθει ένα παιδάκι του δημοτικού σχολείου, που όντως έχει “πραγματική ανάγκη” κυκλωμένη, ναι ναι αληθινή δηλαδή, όταν του δίνουν στο χεράκι του αυτό το χαρτάκι, για να το δώσει στους γονείς του; Αναρωτήθηκαν πως θα νιώσει αυτό το παιδάκι και μόνο στην ιδέα πως οι γονείς του θα πρέπει να δηλώσουν στο γραφείο του Διευθυντή-τριας, πως “δεν έχουν την δυνατότητα” να δώσουν πρωινό κολατσιό στο παιδί τους;

Δεν χρειάζεται ντοκτορά ψυχολογίας, ούτε καμιά υπερφυσική δόση ανθρωπιάς και εξυπνάδας, για να αντιληφθείς τον τεράστιο πόνο που προκαλείς, σε ένα παιδί, που έχει “πραγματική ανάγκη” – κυκλωμένη, ναι ναι αληθινή, σαν του δίνεις ένα τέτοιο χαρτάκι για το σπίτι. Ναι, το χαρτάκι δόθηκε σε όλα τα παιδιά, αλλά μόνο αυτά που πονάνε, κλαίνε σήμερα στα κρεβάτια τους. Μόνο όσα έχουν “πραγματική ανάγκη” δηλαδή και το κατάλαβαν καλύτερα σήμερα, γιατί εκτός από βιωματικά, το έχουν και γραπτά, σε “χαρτάκι”.

Και για να μιλήσουμε με τις κανονικές λέξεις, οι περισσότεροι άνθρωποι που υποφέρουν από φτώχεια, κυρίως επειδή έχουν διαλέξει το μονοπάτι της αξιοπρέπειας, με τους δικούς του όρους ο κάθε ένας, δεν υπάρχει ποτέ και σε καμία περίπτωση, να το δηλώσουν, με τον χυδαίο αυτό τρόπο, μέσω του παιδιού τους δηλαδή. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση.

Δεν τολμώ να σκεφτώ, την λύση, μετά την καταμέτρηση. Καταμέτρηση που είναι καταδικασμένη να έχει εντελώς λανθασμένη… μέτρηση.

Δεν θα γράψω τις άσχημες λέξεις που μου έρχεται να ξεστομίσω για την χυδαιότητα αυτής της μεθόδου καταμέτρησης των φτωχών παιδιών και οικογενειών. Δεν μπορώ όμως να μην πω ένα λιτό και κομψό: ουστ!

Λυπάμαι για την ημερομηνία της ανάρτησης. Λυπάμαι με αληθινή λύπη, ναι ναι κυκλωμένη και περικυκλωμένη.