26 Ιούν Χρώμα στα σχολεία

Posted at 12:00h in Σκόρπιες σκέψεις, Τοιχογραφίες by
Τα παλιά τα χρόνια, που δουλεύαμε κι εμείς των “Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών” στα ολοήμερα Δημοτικά σχολεία, σοκαρισμένη από την αισθητική εγκατάλειψη των σχολικών κτιρίων (δούλεψα 9 χρόνια δυτικά που σαφέστατα είναι ολίγον ντι χειρότερα τα πράγματα, αλλά και ανατολικά όπου δούλεψα για 1 χρόνο κατά λάθος, δε θα έλεγα πως η ομορφιά ξεχειλίζει), βάλθηκα με μανία να ζωγραφίζω τους τοίχους, τόσο μαζί με τα παιδιά όταν δούλευα στα πλαίσια του μαθήματος των εικαστικών, όσο και μόνη σε σχολεία που δεν δούλευα, αν είχα τη σχετική έγκριση από την διεύθυνση. Έβλεπα τη λαχτάρα των παιδιών να αγαπήσουν τον χώρο του σχολείου και ήθελα αμέσως να τους κάνω αυτό και χιλιάδες χιλιάδων άλλα δώρα. 

Θεωρώ πως το να φτιάχνεις ομορφιά στα Δημόσια σχολεία, είναι επαναστατική πράξη, μια και συστηματικά καλλιεργείται η ασχήμια, ώστε κατά κάποιο τρόπο, να “συνηθίζει” ο οργανισμός των παιδιών το μέλλον που τους επιφυλάσσουν. Πιστεύω στη δύναμη του χρώματος. Ξέρω πως τα παιδιά κοιτώντας χρωματιστούς τοίχους, θα φτιάξουν ιστορίες, θα χαμογελάσουν, θα ξεχάσουν την γκρίνια και τις άκεφες φάτσες των μεγάλων, τα προβλήματα που τους φορτώνουμε… Το χρώμα, οι μορφές, τα μαγικά δάση, οι παράξενες πολιτείες και τα χωριά, τα φεγγάρια και τα πουλιά, οι μαγικές ομπρέλες και πάλι το χρώμα παντού, δημιουργούν ανατρεπτικές ιστορίες, διαθέσιμες… στις σχολικές αυλές, καθώς και μέσα στις σχολικές τάξεις! Η φαντασία των παιδιών οξύνεται, η παρατηρητικότητα αυξάνεται, η διάθεση ανεβαίνει και η αυτοεκτίμηση μαζί. 

«Γιατί όταν κάποιος μας αφήνει σε γκρι σχολεία κυρία, δεν μας υπολογίζει και πολύ ε;» μου είχε πει μια αγαπημένη μικρή. Η ίδια μου είπε μετά την χρωματιστή… επιχείρηση μας: «Νιώθουμε τώρα πως αξίζουμε κι εμείς». Αν λοιπόν σκόπιμα τα σχολικά κτίρια ξεκινούν με όπλο τους το γκρι, την επίθεση στην αυτοεκτίμηση των παιδιών, είναι τα δικά μας όπλα μας τα χρώματα, για να σταματήσουμε την άχαρη δουλειά του.  Και πιστεύω, μα την αλήθεια, πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πλαίσια ομορφιάς, ανάμεσα σε χρωματιστούς, βαμμένους με ιστορίες τοίχους, είναι οι μεθαυριανοί πολίτες που θα διεκδικήσουν και την ομορφιά στην ίδια τους τη ζωή τους. Μια ομορφιά με την ευρύτερη έννοια, πολύ διαφορετική για τον καθένα.  


Οι διευθυντές των σχολείων όπου εργάστηκα και δέχτηκαν την πρότασή μου για τις ζωγραφιές, χωρίς δισταγμό και καθυστέρηση, προμηθεύονταν τα υλικά και ακόμη και τώρα, διατηρούν τις ζωγραφιές και χαιρόμαστε εξ’ αποστάσεως. Ευτυχώς τα παιδιά, χαίρονται πάντα εξ’ επαφής και αυτό με κάνει να γελάω. Φυσικά υπήρξαν αρκετοί που “δεν ήθελαν φασαρίες” και ήταν κάθετα αρνητική σε “μπογιατίσματα”.

Δεν είναι πάντα όμως ευχάριστες οι εξελίξεις, υπάρχουν σχολεία, όπως το 1ο Δημ. Σχολείο Αγίου Παύλου για παράδειγμα, στο οποίο χωρίς να εργάζομαι, και επειδή είναι το σχολείο της γειτονιάς μου και των παιδιών μου, ζωγράφισα για τρία συνεχόμενα χρόνια όλους τους τοίχους της αυλής που  ήταν γεμάτοι συνθήματα για ομάδες και βρισιές. Και μερικές τάξεις στο εσωτερικό τους. Με υλικά δικά μου, γιατί η γραφειοκρατική διαδικασία της αίτησης για αγορά υλικών (γελοίο ποσό) μου φάνηκε… γελοία.

Πέρσι, στα πλαίσια του προεκλογικού προγράμματος εξαπάτησης πολιτών, ο δήμος μας, αποφάσισε να βάψει τα σχολεία. Έτσι, το καλοκαίρι, υπάλληλοι του δήμου, που είχαν εντολή να βάψουν λευκό το σχολείο οι άνθρωποι, έβαψαν λευκούς όλους τους τοίχους του σχολείου που εθελοντικά ζωγράφιζα για τρία χρόνια. Δεν βρέθηκε κανένας από το σχολείο ή τη γειτονιά να σταματήσει το… άσπρισμα.

Οι δημότες, ψήφισαν πάλι αυτόν τον δήμαρχο.

Δεν θα σχολιάσω τίποτα. Οι τοίχοι ήδη γεμίζουν συνθήματα.

Να λίγες από τις ζωγραφιές που φτιάξαμε με τους μαθητές μου, και ευτυχώς βρίσκονται ακόμη εκεί για τους καινούριους μαθητές:








Να μερικές από τις ζωγραφιές που δεν υπάρχουν πια, γιατί απλά, κανείς δεν νοιάστηκε και ίσως γιατί ο δήμαρχος Συκεών, Νεάπολης και Αγίου Παύλου, θεωρεί τους λευκούς τοίχους “καθαρούς” και τους χρωματιστούς “βρώμικους”.
Πρώτα τα παιδιά ζωγραφίζουν όπως θέλουν και ελεύθερα.


Μετά που έχει ζεστάνει, πάνε στη σκιά να παίξουν κι εγώ συνεχίζω το όνειρό τους, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες τους, σε σχέση με το θέμα και τα χρώματα.


Μετά χαίρομαι και φεύγω.


Μετά ένα τοίχος του σχολείου που ήταν γεμάτος συνθήματα και βρωμιά, είναι όνειρο παιδιών.

Μια ζωγραφιά που δεν υπάρχει πια, με μια Στεφανία που δεν υπάρχει πια.