Το βράδυ, έκλαιγε από τον πόνο η Κατερίνα και για ύπνο ούτε λόγο. Κοιμηθήκαμε μαζί μετά από  πολλά χρόνια. Κοιμηθήκαμε σημαίνει δεν κοιμηθήκαμε. Τις λίγες στιγμές που δεν πονούσε λόγω παυσίπονου και αποκοιμιζόταν βογκούσε. Αυτά είναι απλά πράγματα που συμβαίνουν όταν έχεις μια καλή ωτίτιδα. Αλλά τι να κάνουμε; Πονάει όσο κρατάει η ριμάδα.

Το πρωί, σκέφτηκα να την πάω στο ΙΚΑ της γειτονιάς μου. Πήγαμε και η πολύ ευγενική γιατρός που βρήκα μέσα στο άδειο και σιωπηρό κτίριο, στην ερώτησή μου: “Καλημέρα, παιδίατρος σε ποιά αίθουσα;” μου απάντησε απορημένη (θυμίζοντάς μου πόσο σπάνια αρρωσταίνει η μικρή) “Εδώ και 5 χρόνια σε καμία”. Μου έδωσε ευγενικά οδηγίες για το πλησιέστερο ΕΟΠΠΥ (με παιδίατρο) και με διόρθωσε πως δεν είναι ΙΚΑ. Πήγα. Εκεί μια υπέροχη και ευγενική κοπέλα μου είπε πως ο παιδίατρος απουσιάζει λόγω ασθένειας και πως δεν υπάρχει άλλος και μου έκλεισε ραντεβού σε 20 λεπτά, στο επόμενο πλησιέστερο ΕΟΠΠΥ (με παιδίατρο) που μου εξήγησε αναλυτικά πως θα πάω. Την ευχαρίστησα που ήταν τόσο εξυπηρετική και γλυκιά και μπαίνοντας στο αμάξι πήγαμε σε ένα αρκετά μακρινό  και άλλης περιοχής ΕΟΠΠΥ. Εκεί η ίδια νέκρα. Τεράστιοι χώροι, άβαφοι τοίχοι, καρέκλες ξεχαρβαλωμένες, κλειστές πόρτες, ησυχία, υπομονετικοί ασθενείς που περίμεναν ήσυχα τη σειρά τους. Καμία μυρωδιά που να θυμίζει φάρμακα ή έστω αρρώστια. Τίποτα που να θυμίζει πολυϊατρείο. ΕΡΗΜΙΑ.

Θυμάμαι αστραπιαία, συνωστισμούς και βρισίδια από ηλικιωμένους για την “σειρά”. Νοσταλγώ σχεδόν.

Περιμέναμε την μικρούλα σειρά μας και πήγαμε στην παιδίατρο. Ήταν πολύ πολύ πολύ καλή και ευγενική. Φαινόταν πολύ πολύ πολύ έξυπνη. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι από ζωγραφιές παιδιών υπέροχες. Κολλημένες με σελοτέϊπ. Οι τοίχοι που δεν είχαν πάνω τους ζωγραφιά, ήταν βρώμικοι. Χαίρομαι που μια καλή γιατρός εξετάζει το παιδί και εξέτασε και το προηγούμενο παιδί και θα εξετάσει το επόμενο. Λυπάμαι που η γιατρός είναι μόνο μία για 3 συνοικίες. Λυπάμαι αφάνταστα. Φαίνεται πολύ κουρασμένη, κι όμως χαμογελάει και λέει αστεία στην Κατερίνα που ψοφάει στον πόνο, αλλά γελάει. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Σκέφτομαι τη γιατρό, αποκαμωμένη να γυρίζει σπίτι της και να μην έχει κουράγιο να φάει, να μιλήσει, να χαμογελάσει στους δικούς της. Χάρισε όλα τα χαμόγελα της σε ξένους. Την θαυμάζω και την εκτιμώ. Δηλαδή την αγαπάω.

Αναρωτιέμαι στιγμιαία, πόση ώρα θα μας έπαιρνε να δει το παιδί γιατρός αν δεν είχα το αμαξάκι μου και χρησιμοποιούσα λεωφορεία. Πιθανά τον τριπλάσιο. Αναρωτιέμαι πως ένιωθε η κόρη μου, όλη αυτή την ώρα που πονούσε. Αναρωτιέμαι μήπως οι 3 συνοικίες που αναλογούσαν στην παιδίατρο ήταν 4 ή 5. Αναρωτιέμαι πόσο θα πονάνε άλλα παιδιά, μεγάλοι ή γέροι και γριές, που έχουν κάτι σοβαρότερο. Αναρωτιέμαι πως είναι να μην μπορείς να πας στον ΕΟΠΠΥ το παιδί σου γιατί είσαι ανασφάλιστος. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι πονάνε στο σπίτι τους. Αναρωτιέμαι τι γίνεται αν δεν έχεις καν σπίτι. Αναρωτιέμαι πόσοι γύρω μου αναρωτιούνται. Αναρωτιέμαι αν μας αξίζει τόση ασχήμια. Αναρωτιέμαι για πολλά πολλά άλλα πράγματα. Αναρωτιέμαι αλλά δυστυχώς ξέρω τις περισσότερες από τις απαντήσεις.

Ίσως αναρωτιέμαι με την παρανοϊκή θέληση να αλλάξω τις απαντήσεις.