27 Μαρ Οι αμυγδαλιές άνθισαν και οι τυχεροί έχουν κάποιον να τους στρέφει εκεί το βλέμμα
Στην Παραμυθούπολη και στο Μαγικό Αερόστατο τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, έφτιαξαν ζωγραφιστές αμυγδαλιές, γιατί είναι οι καλύτεροι ζωγράφοι σε τέτοια ζητήματα και σε όλα τα ζητήματα μπορώ να σου πω.
Όλα ξεκίνησαν από μια όμορφη και παραμυθένια σκηνή, τόσο απλή, όσο είναι άλλωστε και οτιδήποτε πραγματικά όμορφο.
Αγαπάω το κέντρο της πόλης πάντα και μάλιστα στις πολύβουες στιγμές του, με όλη του την τρέλα σε πλήρη λειτουργία, τότε που οι περισσότεροι άνθρωποι “το μαλώνουν που κάνει φασαρία”, τότε το αγαπάω πιο πολύ. Με “την αγορά” ανοιχτή, με κίνηση, με πολυκοσμία. Γιατί τότε, σαν άγιοι στην κόλαση, σαν μικρά γαλάζια κομμάτια ουρανού μέσα σε καταιγίδα, σαν λιμνούλες σε έρημο, σαν χαμόγελο σε πρόσωπο αρρώστου, ξεχωρίζουν σχεδόν φωσφορούχοι στα μάτια μου, άνθρωποι που εστιάζουν “αλλού”. Οι περισσότεροι είναι παιδιά φυσικά, μα οι πιο φωσφορούχοι λόγω της απίστευτης σπανιότητάς τους είναι “μεγάλοι”. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο λόγος που ζωγραφίζω.
Να ένα τέτοιο κορίτσι είδα τις προάλλες.Το κορίτσι ήταν μαζί με ένα αγόρι. Το αγόρι ήταν θυμωμένο και γκρίνιαζε, όχου πόσο γκρίνιαζε, κόντευε να μοιάσει 100 χρονών από τη γκρίνια. Το κορίτσι τον διέκοψε και του έδειξε μια ανθισμένη αμυγδαλιά, λέγοντας του: “Κοίτα τι όμορφο ροζ”. Το αγόρι της γέλασε, μίκραινε μέχρι 9 χρονών -ναι, ναι τόσο μικρός έγινε μόλις είδε το ροζ της αμυγδαλιάς- και ‘γω μετά, που τα είδα όλα αυτά, πήγα στα μαθήματά μου, και άφησα τα παιδιά να μου μάθουν όλα όσα ξέρουν για το ροζ.
