Παγωτόδεντρο

«Θα φας τώρα σοκολάτα, ή το απόγευμα παγωτό πύραυλο;» ρώτησα την δική μου «Κ» όταν ήταν τριών. «Πύραυλοοοοο» είχε απαντήσει χωρίς σκέψη και χοροπήδησε χαρούμενη 800 φορές με τα χέρια ψηλά σε στυλ ολυμπιονίκη και βάλε. Δεν πέρασε λίγη ώρα και σκάει μύτη η γιαγιά με μια σοκολατάρα να! «Θες σοκολάτα;» ρωτάει η γιαγιά σίγουρη για την επιτυχία της και η «Κ»λέει το περιβόητο «Νόχι». Ξεκίνησε να λέει Ναι, αλλά μόλις πρόφερε το Ν θυμήθηκε τον πύραυλο και το άλλαξε σε όχι. Το μαγικό είναι πως το Ν προφέρθηκε με χαρά τρελή και το όχι με θλίψη απερίγραπτη και μικρά βήματα παραίτησης. Η λέξη «Νόχι», μισή χαρούμενη και μισή λυπημένη.

 Έτσι μου μοιάζουμε. Τρίχρονα. Να διαλέγουμε ανάμεσα σε σοκολάτες και πύραυλους. Και να απαντάμε με Νόχι. Για όλα.

Θέλω να ζήσω. Δεν θέλω άλλο.

Σαγαπάω. Δεν σαγαπάω.

Θέλω να βρω δουλειά.  Δεν θέλω να δουλέψω ποτέ πια.

Θέλω να διώξω τους κακούς. Τους κοιτάω σαν εκθέματα σε μουσείο.

Αγαπώ τους ξένους. Τι κάνω σταλήθεια για αυτούς;

Γελάω. Να κλάψω δεν μπορώ.

Σκέφτομαι. Δεν κάνω.

Έχω φίλους. Κρύβομαι.

Θα τα καταφέρω. Δεν θα τα καταφέρω.

Πονάω. Δεν νιώθω τίποτα.

Πρέπει να προσπαθήσω. Δεν έχω άλλες ιδέες.

Συνεχίζω. Σταματώ.

-Θα πάρεις επιτέλους μια απόφαση;

-Νόχι.

Κείμενο και ζωγραφιά: Στεφ