Ξεκινώ ευχαριστώντας το περιοδικό “Εξώστη” για τη δημοσίευσή των ποιημάτων και μετά άλλο να πω δεν έχω. Μόνο πως χάρηκα πολύ πολύ.

Οι φτωχοί άκουσαν τα πυροτεχνήματα που είδατε.

Μπαμ μπουμ.  Μπαμ μπουμ.

Σαν τυφλοί.

Μπαμ μπαμ, μπουμ.

Τα καλοριφέρ έχουν να ανάψουν από τον προηγούμενο αιώνα.

Ο μικρός έχει υποθερμία.

Νοσταλγούμε τον πυρετό.

Μπαμ μπουμ. Μπαμ μπαμ, μπουμ.

Σκεφτόμαστε τα πλατιά σας χαμόγελα, τα φιλιά σας.

Λίγα ακόμη μπαμ από σαμπάνιες ίσως.

Να παίρνετε αγκαλιά τα μικρά σας «για να δουν καλύτερα» τα πυροτεχνήματα που σκάνε μπροστά τους,

στον χαρούμενο ουρανό σας.

Μπαμ μπαμ, μπουμ.

Φιλιόμαστε κι εμείς. Χαμογελάμε όταν μας κοιτάνε τα παιδιά – χωρίς γέλιο.

Οι ευχές πνίγονται στο σάλιο μας. Τις φτύνουμε νεκρές.

Νυστάζουμε λίγο.

Μπαμ μπουμ. Μπαμ μπαμ, μπουμ.

Τώρα είναι πυροβολισμοί.

Σας σκοτώνουμε.

Η γιορτή σας. Μπαμ.

Ο πόλεμός μας. Μπουμ.

Αραιώνουν τα μπαμ και τα μπουμ.

Μερικοί τελευταίοι πυροβολισμοί για κάποιους που νόμιζαν ότι τη γλίτωσαν.

Μπαμ ………….. μπουμ.

Παίζουμε πόλεμο.

Γελάμε κι εμείς τώρα,

στη θέα των νεκρών κορμιών σας, μέσα στο κεφάλι μας.

Νικήσαμε την πρώτη μάχη της χρονιάς.

Γιατί όταν εσείς γλεντάτε, μας ξεχνάτε.

Εμείς όμως εκείνη την ίδια στιγμή,

κλωτσάμε τα άψυχα κορμιά σας στους τάφους που σας είχαμε σκάψει από πέρσι.

Ησυχία. Επιτέλους.

Θα κοιμηθούμε. Είμαστε ψόφιοι στην κούραση.

Συνεχίστε να περνάτε καλά.

Μας βολεύει να μας ξεχνάτε.