15 Ιούλ Βότσαλα στη λίμνη

Posted at 15:34h in Ποιήματα by
 
Βότσαλα στη λίμνη
 
Αφιερωμένο στην φτωχή κατακτημένη χώρα μου,
για σένα, 
και για όσους έχουν μέσα στους αιώνες ,
σκοτωθεί για χατήρι της.
Και τώρα κάθομαι ,
στις ήσυχες όχθες
της κατακόκκινης λίμνης από  αίμα
που έτρεξε μέσα από το κεφάλι σου,
από την τρύπα μιας σφαίρας μπάτσου,
αίμα που κύλησε,
κάπως αθόρυβα
μέσα στην ιστορία του τόπου μας.
Κάθομαι εκεί
έχοντας αστείρευτη σιδερένια δύναμη
 απέραντης αγάπης,
και πέρα από τα σύνορα του
πιο μεγάλου γίγαντα θυμού,
πετάω βότσαλα,
απαλά,
σχηματίζοντας ομόκεντρους κύκλους
στο καθαρό σου αίμα.
Η λίμνη είναι ατέλειωτη.
Ενώνεται με λίμνες νεκρών.
Καθαρών νεκρών.
Όλων των εποχών.
Νεκρών για ιδέες καθαρές.
Νεκρών που υπήρξαν αστείρευτα γενναιόδωροι.
Αγαπιέμαι παράφορα
για την κληρονομιά της καθαρότητας αυτής στο βλέμμα
από ανθρώπους αστείρευτα γενναιόδωρους
και συνάμα παράφορα με μισούν
άνθρωποι που έχοντας λάβει αστείρευτη γενναιοδωρία
παρέμειναν μέτριοι, ανόητοι και φτωχοί σε αγάπη.
Δεν θα πετάξω μυτερές πέτρες στην λίμνη.
Αυτές τις κρατάω πάντα στην τσάντα μου.
Είναι τα όπλα μου.
Για τον καθημερινό μου πόλεμο με τους μέτριους.
– «γιατί είναι τόσο βαριά η τσάντα σου;»
Βότσαλα θα συνεχίσω να πετάω,
στην κόκκινη αιμάτινη λίμνη,
στρογγυλεμένα και μαζεμένα με βουτιές,
σε πρωσικές  μπλε θάλασσες.
Με τρυφερότητα.
Ήρεμη.
Σαν έτοιμη,
για όλες τις μάχες.
15-7-2015
Ζωγραφιά και λέξεις: Στεφανία Βελδεμίρη