02 Μαρ Το αδαμαντωρυχείο της πόλης
Υπάρχει ο καθημερινός τούτος τόπος,
ένα γκρι βουνό από βράχια.
Το αδαμαντωρυχείο της πόλης.
Ο ίδιος του ο κύρης
βαριέται να κάνει εξόρυξη.
Έχει βρει διαμάντια κατά καιρούς,
στους περιπάτους του,
εκεί στα ριζά του βουνού.
Κάποια διαμάντια, τα μάζεψε,
σαν βότσαλα
και τα ‘ριξε στην τσέπη, όπου και τα ξέχασε.
Τα περισσότερα τα χάρισε σε ανθρώπους άγνωστους.
Λίγα σε γνωστούς.
Τα πιο πολλά, τα κλώτσησε.
Σαν παιχνίδι.
Όπως κάνουν τα μικρά αγόρια.
Για δει μέχρι που θα φτάσουν.
Ξέρει ακριβώς που είναι
το κεντρικό κοίτασμα των διαμαντιών.
Αριστερά στα ριζά του βουνού
μόλις 21 μέτρα κάτω από το βράχο.
Τέρμα αριστερά.
Έβγαλε θέσεις εργασίας.
Βρήκα δουλειά,
ανθρακωρύχος στο αδαμαντωρυχείο της πόλης.
Μεροκάματο, τρεις χούφτες ζέστη τη μέρα.
Μεροκάματο, τρεις χούφτες ζέστη τη μέρα.
Ξέρω απ΄ έξω κι ανακατωτά
το χάρτη με τις σήραγγες που οδηγούν στα πιο λαμπερά του κόσμου τα διαμάντια.
Έχω σιδερένια δύναμη. αστείρευτη, από γέλιο, ομορφιά και χρώματα.
Μόλις γίνει η εξόρυξη,
αλίμονο στους διαμαντοκράτορες.
Ζήτουλες θα μοιάζουν όλοι,
πιο φτωχοί κι απ’ την ίδια την Ελλάδα.
Ζωγραφιά και λέξεις: Στεφανία Βελδεμίρη