11 Μαρ Ένα ποιηματάκι, για τη Ρούλα, με αφορμή την Παγκόσμια μέρα Ρούλας
Αργυρώ
Την καλύτερή μου φίλη
την λένε Αργυρώ,
Αργυρούλα, Ρούλα.
Είναι όμορφη ντούμπλε φας
κι από μέσα κι από έξω
σε προφίλ και σε αμφάζ
Έχει σγουρά μαλλιά
η Ρούλα, η Αργυρώ
και από κοντά και από μακριά
όλο της γελώ.
Όταν με κοιτάει
Όλο μου γελάει
και είναι τότε η γη είναι τσίρκο
που η Ρούλα όλο πάει,
για να δει την Στεφανία
στη σκηνή σαν ένας κλόουν
όλο να παραμιλάει
και κανείς εκτός τη Ρούλα
μα κανείς να μην γελάει
Η Ρούλα τα ξέρει όλα,
όλα κι άλλα ακόμα,
και ακόμα και μετά,
πάλι γελάει
και όλο κάνει δήθεν,
πως δεν ξέρει και ξεχνάει
Την Ρούλα εγώ την αγαπώ,
κι ας την λένε κι Αργυρώ.
Γιατί όταν της τα «σπάω»
και λοξές ματιές μου ρίχνει,
από μέσα της με βρίζει:
«Άσε, τώρα δεν μιλώ,
μια άλλη μέρα θα στα πω, μετά»
Μα όταν έρχεται αυτό,
το «μετά» το χθεσινό
όλα πάντα τα ξεχνά
και άντε πάλι μου γελά.
Έχουμε τα μυστικά μας
και μιλάμε στα όνειρά μας.
Βρίζουμε τον κόσμο όλο,
και αν μας έστελναν μαζί,
φτάναμε και Βόρειο Πόλο.
Κι αν αυτό το ποιηματάκι
γράφτηκε με καφεδάκι
και μετά και με κρασάκι,
είναι που πολύ μου λείπει,
το αργυρό μου φιλαράκι.