24 Ιούν Μια ζωγραφιά για τις ΔΙΑΚΟΠΕΣ και ένα ποίημα
Μια ζωγραφιά δουλεμένη πολύ πολύ καιρό. Μια ιστορία αγάπης φυσικά που εξελίσσεται σε ένα μακρόστενο κομμάτι μουσαμά. Οι ζωγραφιστές ιστορίες αγάπης, καμιά φορά, αν έχει πολύ ζέστη και ξεχειλίζουν από το κεφάλι σου, γίνονται και ποιήματα. Σαν αυτό:
ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Το φεγγάρι δεν είναι κανένας άθλος να το κατεβάσω,
για να στο δώσω.
Όταν ξαπλώνεις στις παρυφές από το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μου,
έρχεται μόνο του.
Με μια κάπως άτσαλη βουτιά.
Πάνω του,
γλιστράνε τα παλάτια μας.
Δεν θα μπούμε ποτέ μέσα.
Μας αρέσει μόνο έτσι,
ζωγραφιστά να τα κοιτάμε.
Μαζεύεις χάρτινες βαρκούλες.,
που φυτρώνουν στη λίμνη σου συχνά
και τις ακουμπάς,
να πλεύσουν στο φουστάνι μου.
Σου στέλνω σύννεφα
για να παίζεις και να δροσίζεσαι
και ‘γω λιάζομαι,
σε ένα λαμπερό κίτρινο.
Τον κόσμο ανάποδα γυρίσαμε
και με καρδιές, φεγγάρια και αστέρια
λουλούδια μαγικά και φως
σαν μπογαλάκι μετανάστη της αγάπης
τον γεμίσαμε.
Ζωγραφιές και ποιηματάκι
Στεφ